Google Earth - Security concerns

This is a great piece of software. Google has again managed to do a great job. I have personally used it to scan Bangalore.

Initially I was pleasantly surprised at the detail. I was even able to locate my house. The photos are so full of detail. And that is where the problem lies.

In an ideal world with no conflicts, this would have been great. But in our very real world which is far from ideal, there are states that are enemies of each other, to put it very plainly. This is typically the kind of information that warrants sending reco planes and what not. Granted, the pictures on Google Earth are not in real time. But even then, how many airports will a city like Bangalore have ? Including the military ones? Not many. So, it becomes easy in times of war to go take a place out, especially when the exact latitude, longitude and elevations are printed right in front of you!

In these days of mindless terrorism, is this not giving them ideas?

Then I saw in a Times of India article that the US Government has managed to blank out parts of the aerial photographs of its military establishments. But India has itself exposed and naked! I haven't checked China yet but I won't be surprised if their establishments have been blanked out from Google Earth. But India - it is a soft state and a push over, right? Where is the need to blank parts of the pictures out?

The Government of India has to take it up with Google to stop streaming those pictures. But the damage has already been done with Google Earth having been out in the public eye for months now.

Or, am I being too paranoid?

Turns out that I am not. South Korea, Sri Lanka and Thailand have expressed concern and you know what? India has too! Check out this article -
http://www.computerworld.com/securitytopics/security/story/0,10801,104426,00.html?source=x73

Cricinfo - Ganguly unfit to be captain - Chappell

I and almost a billion other people agree - Ganguly is not fit to be captain. I will even venture to say that he is not fit to be in the team too!

Chappell is the cricket coach and he should be given the authority to mould the team. If the team fails, then he is responsible. Partially responsible if he is given no power to choose the team. Fully responsible if he can call the shots. For now, I have been led to think that Greg Chappell has not been given free rein in handling the Indian team.

Ganguly, the so-called Prince of Calcutta, has reached the nadir in his career. He can either go back to the Ranji circuit and prove himself all over again or he must just retire. He has a few endorsement contracts anyway, he can live his life out! His English is pretty good too - he can join the ranks of grumpy old cricketers who have now taken to commentating for cricket matches and/or hosting cricket shows. Well, he can now vie for even the position of Coach!!

Basically, Ganguly has lost his touch and luck. How glorious was he on the off side! Dravid's now famous statement about God and Ganguly on the off side vouches for this. But since the loss in the Australian home series, India has become an enervated side. Yes, India won matches against Pakistan. But India lost at home too! Ganguly has been partially responsible for this debacle. He basically is dead weight in the team. He can't bat, can't bowl and can't field at all. If this kind of performance came from say, Mohammed Kaif, he would be ejected from the team immediately. But wait! Kaif is not even in the team in spite of his match saving exploits! And why is that? Because Ganguly is in the team!

I ask again, how often has Ganguly saved a match a la Tendulkar, Dravid or Kaif? Whenever Ganguly has fired, he has fired as an opener when there was no pressure in chasing and the game was still fresh. While chasing, Ganguly becomes a liability!

Yes, Ganguly has had some spectacular successes. But now his failure rate has increased. If Ganguly were a CEO of a company and if he had underperformed - he would have been fired by now or made to choose another role. Don't Indian fans deserve better? We have so many talented players and they can't make it to the playing eleven because one man seems to know the right people and push the right buttons to have his people in the side.

If I were in Ganguly's position, I know I would think - "Well, I have given my all for this side. Now when I am going through a lean patch, these guys are making me quit instead of supporting me. Didn't a badly performing Mark Taylor captain the Australian side for a long time? These guys have no gratitude! Hmmph!"

But unfortunately, Ganguly is the guardian of the aspirations of millions of people. I think they have given him quite a chance by allowing to remain captain for an extra couple of years. Ganguly should have understood and relinquished his position by now (like Tendulkar who wisely chose to remain a good player rather than be a bad captain). Now he faces the unpleasant predicament of getting forced out of the team and is stung. He can't capitulate now. So he is fighting a losing battle! But we never know, Ganguly, being a good "people person", can approach the right people to get Chappell fired!

I think that the solution to this problem is to have a bunch of *paid* administrators lead the BCCI a la Cricket Australia. BCCI should be run like a modern company and not like a medieval fiefdom. Accountability increases and hence everybody feels responsible.

In spite of being a cricket fan, I will have to say that cricket has too big a following in India compared to other sports. Poor hockey players! When Anju Bobby George wins a silver medal in the World Championships, she is overshadowed by Irfan Pathan who takes a bunch of wickets! Or even worse, by somebody like Ganguly who decides to make a private discussion between him and his coach public! This cricket mania in India is the reason why I am even writing this blog up!

I am also appalled by the media behavior here. The media comes across here as spoilsports who have no other job but to get TRP points by publicising into a confidential report sent by a coach to his team administrators. They are the ones who have created the storm in the tea cup! Reporters should exercise discretion before making such things public.

I hope the next few days see more light than heat in this matter.

ಸಾಲ ಸಾಲ ಸಾಲ!!

ಮೊನ್ನೆ ನಾನು ಒಂದು ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಎರಡನೆ ಸಲ ಕನ್ನಡ ಚಿತ್ರವನ್ನು ಚಿತ್ರಮಂದಿರದಲ್ಲಿ ನೋಡಲು ಹೋಗಿದ್ದೆ. "ಜೋಗಿ" ಎಂಬ ಶಿವರಾಜಕುಮಾರ್ ಅಭಿನಯದ ಚಿತ್ರ ಇಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಹೆಸರು ಮಾಡಿದೆ. ಪತ್ರಿಕೆಗಳೆಲ್ಲಾ ಇದರ ಹೊಗಳಿಕೆ ತುಂಬಿದೆ. ಸುಧಾ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಂತೂ "ಜೋಗಿ" ಚಿತ್ರದ ಮೇಲೆ ಒಂದು ಲೇಖನವನ್ನೇ ಪ್ರಕಟಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಇರಲಿ. ಈ ಚಿತ್ರ ನೋಡಲು ಹೋದರೆ ರಾತ್ರಿಯ ಪ್ರದರ್ಶನಕ್ಕೆ "ಆಟೋ ಶಂಕರ್" ಎಂಬ ಚಿತ್ರ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಸರಿ ಬಿಡು. ಇಷ್ಟು ದೂರ ಬಂದಿದ್ದೇನಲ್ಲಾ ಇದನ್ನೇ ನೋಡೋಣವೆಂದು ಚಿತ್ರಮಂದಿರದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತೆ. ಈ ಚಿತ್ರಮಂದಿರಗಳಲ್ಲಿ "DTS" ಫಲಕ ಹಾಕಿಕೊಂಡರೂ ಹಾಗೇನು ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಬರೇ ಸದ್ದು ಗದ್ದಲ ಅಬ್ಬರ. ಹಾಡಿನ ಸಾಲುಗಳೂ ಕೇಳುವುದಿಲ್ಲ - ಸಂಗೀತದ (?) ಅಬ್ಬರ ಅಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚು.

ಈ ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಖಳನಾಯಕಿ ಶಿಲ್ಪಾಶೆಟ್ಟಿ ಒಬ್ಬ ಲೇವಾದೇವಿ ವ್ಯಾಪಾರಿಯ ಸಾಕುಮಗಳು. ಚಿತ್ರದ ಇಪ್ಪತ್ತು ಮೂವತ್ತು ನಿಮಿಷಗಳಿಗೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಅವಳು ಮಾಡುವ ಸಾಲ ವಸೂಲಿಯ ವೈಖರಿಯೇ ತೋರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಮೊದಲಿಗೆ ರಮೇಶ್ ಭಟ್ ನ ತಂಗಿ ಮದುವೆಗೆ ಕಲ್ಲು ಹಾಕಿ ಅವಳು ಆತ್ಮಹತ್ಯೆಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಹಾಗೆ ಮಾಡುತ್ತಾಳೆ. ನಂತರ ಪೋಲೀಸರನ್ನು ಕರೆದು ತಂದ ರಮೇಶ್ ಭಟ್ ಗೆ ಕೆಟ್ಟದಾಗಿ ಅವಮಾನ ಮಾಡಿ ಹೊಡೆಸುತ್ತಾಳೆ. ಇವಿಷ್ಟೂ ಏಕೆಂದರೆ ರಮೇಶ್ ಭಟ್ ಇವರ ಬಳಿ ಸಾಲ ಮಾಡಿರುತ್ತಾನೆ.

ನಮ್ಮ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಜಾಗತೀಕರಣದಿಂದ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಹಣದ ಹೊಳೆ ಹರಿಯುತ್ತಿದೆ. ನಮ್ಮಲ್ಲಿಯೂ ಕೊಳ್ಳುಬಾಕ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಮನೆ ಮಾಡಿದೆ. ದುಡ್ಡಿದ್ದವರಿಗೆ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ. ತೃಪ್ತರಿಗೆ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಬಹಳಷ್ಟು ಜನ ಈ ಹಿಂದಿನ ಎರಡೂ ವರ್ಗಗಳಿಗೆ ಸೇರದವರು. ಆದರೆ ಆರ್ಥಿಕ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಸಾಲಗಳನ್ನು ನೀಡುವುದನ್ನು ಮೊದಲು ಮಾಡಿವೆ. ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಸಾಲದ ಚೀಟಿ (ಕ್ರೆಡಿಟ್ ಕಾರ್ಡ್ ಗೆ ನಾನು ಕೊಟ್ಟ ಹೆಸರು)ಯ ಹಾವಳಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ಅದನ್ನು ಮೊದಲು ನೋಡಿ ಉಪಯೋಗಿಸಿದ್ದು ಅಮೇರಿಕದಲ್ಲಿಯೇ. ಸಾಲದ ಚೀಟಿಯ ಉಪಯುಕ್ತತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಎರಡು ಮಾತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಬ್ಯಾಂಕುಗಳೂ ಜೀವಿಸಬೇಕಲ್ಲ? ದುಡ್ಡನ್ನು ಸಕಾಲದಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟದವರಿಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಬಡ್ಡಿ ದರ ಹಾಕಿ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚು ದುಡ್ಡು ಕೀಳುತ್ತಾರೆ. ದುಡ್ಡು ಕೊಡಲು ಆಗದೆ ಇರುವವರ ಬಳಿ ಹೋಗಿ ಪಡೆಯುತ್ತಾರೆ.

"ಪಡೆಯುತ್ತಾರೆ" ಅಂದೆನಲ್ಲ, ಅದನ್ನು ಸುಮ್ಮನೆ ಹೇಳಿದೆ. ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ನಡೆಯುವುದು ಬೇರೆ. ಕಂಪನಿಗಳು ಸಾಲ ಹಿಂದಿರುಗಿಸದವರನ್ನು ಹದ್ದಿನಲ್ಲಿಡಬೇಕಾದರೆ ಪೋಲೀಸರಿಗೆ ಶರಣು ಹೋಗಲು ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಆದ್ದರಿಂದ ಅವರು ರೌಡಿಗಳ ಮೊರೆ ಬೀಳುತ್ತಾರೆ. ಸಾಲದ ಗಡುವು ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ ರೌಡಿಗಳನ್ನು ಛೂ ಬಿಟ್ಟು ಸಾಲತೆಗೆದವರನ್ನು ದೈಹಿಕವಾಗಿ ಮತ್ತು ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಹಿಂಸಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅವರ ಸಾಮಾನುಗಳನ್ನು ಕೊಂಡೊಯ್ಯುತ್ತಾರೆ. ಈ ವಿಷಯ ಥಳುಕಿನ ಜಾಹಿರಾತುಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ.

ಇದೇ ವಿಚಾರವನ್ನು ಆಟೋ ಶಂಕರ್ ಚಿತ್ರ ಒಳಗೊಂಡಿದೆ.

ಆದರೆ ಇನ್ನೂ ಮೂಲಭೂತವಾದ ಪ್ರಶ್ನೆ - ಸಾಲವನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸುವುದು ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಹಿಂದಿರುಗಿಸಲಾಗದೇ ಇರುವುದು. ಸಾಲ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಮುಂಚೆ ಅದನ್ನು ತೀರಿಸಬೇಕೆಂಬ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯಿರಬೇಡವೇ? ಸಾಲ ತೆಗೆದು "ಮಜಾ" ಮಾಡಿದ ಮೇಲೆ ಕಂತು ಕಟ್ಟಲು ಆಗದೇ ಒದ್ದಾಡುವರು ಹಲವರು! ಇಂಥವರಿಗೆ ಆ ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಆದ ಅವಮಾನ ಭಯಾನಕ. ಹೆಂಡತಿಯ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಗಂಡನಿಗೆ ಚಪ್ಪಲಿ ಏಟು ಕೊಡಿಸುವುದು. ಚೆನ್ನಾಗಿ ಮನಬಂದಂತೆ ಥಳಿಸುವುದು. ಇತ್ಯಾದಿ.

"ಹಾಸಿಗೆ ಇದ್ದಷ್ಟು ಕಾಲು ಚಾಚು" ಎನ್ನುವುದು ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಹಳೆಯ ನಾಣ್ಣುಡಿ. ಈಗಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಇದರ ಪಾಲನೆ ಅಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚು ಕಾಣುತ್ತಿಲ್ಲ. ದುರಾಸೆಯೆನ್ನುವುದು ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರರನ್ನೂ ಕಾಡಿದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ವಿನಿವಿಂಕ್ ನಂತಹ ಕಾಲದಿಂದ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಆಗುವ ಹಗರಣಗಳೇ ಸಾಕ್ಷಿ. ಈಗ ಯಾವುದಾದರೂ ಒಂದು ಸಂಸ್ಥೆ ನಾವು ನಿಮಗೆ ಶೇಕಡಾ ಇಪ್ಪತ್ತರಷ್ಟು ಬಡ್ಡಿ ನೀಡುತ್ತೇವೆ ಎಂದರೆ ಎಂಥವರಾದರೂ ಹುಬ್ಬು ಹಾರಿಸುವುದಿಲ್ಲವೇ? ಆದರೂ ಅಂಥವರೇ ಕೊನೆಗೆ ಅಲ್ಲಿ ದುಡ್ಡು ನಿವೇಶಮಾಡಿ ಸಂಪಾದಿಸಿದ್ದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಕಳೆದುಕೊಂದು ಗೋಳಾಡುವುದು ಸಾಮಾನ್ಯದ ದೃಶ್ಯವಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಈಗಂತೂ ಈ.ಟಿ.ವಿ, ಉದಯ ಟಿ.ವಿ. ಗಳಲ್ಲಿ ಮೂಡುವ ಕ್ರೈಂ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳಲ್ಲಿ ಈ ರೀತಿಯ ಹಗರಣಗಳನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ವಿವರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಜನರಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಜಾಗೃತಿ ಹೆಚ್ಚಿರಬೇಕು ಎಂದು ನಾವು ಎಣಿಸಬಹುದು. ಆದರೆ ನನ್ನ ಪ್ರಕಾರ ಹಾಗೇನು ಆಗುವುದಿಲ್ಲ.

೧೯೨೦ರ ಆಸುಪಾಸಿನ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಗೋಪಾಲಸ್ವಾಮಿಯೆನ್ನುವವನು ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಇದೇ ರೀತಿಯ ಹಗರಣ ಮಾಡಿದ್ದ. ಬಹಳಷ್ಟು ಗಣ್ಯರು ಅವನಲ್ಲಿ ದುಡ್ಡನ್ನಿಟ್ಟಿದ್ದರು (ಸಿ.ವಿ.ರಾಮನ್ ಸಹ!). ಆದರೂ ಇವರೆಲ್ಲಿಗೂ ಪಂಗನಾಮ ಹಾಕಿದ ನಿಸ್ಸೀಮ ಗೋಪಾಲಸ್ವಾಮಿ. ಇವನೊಬ್ಬ ದಂತಕಥೆಯ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಬೆಳೆದರೂ ಜನರು ಕ್ರಮೇಣ ಅವನನ್ನು ಮರೆತರು. ಮರೆತಾಗಲೇ ಉಪನಿಷದ್ವಾಕ್ಯಗಳನ್ನು ಹೇಳಿ ಜನರಿಗೆ ಮೋಡಿ ಮಾಡಿ ನಂತರ ಮೋಸಮಾಡಿದ ಶ್ರೀನಿವಾಸ ಶಾಸ್ತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಗೋಪಾಲಸ್ವಾಮಿಯ ಪುನರವತಾರವಾದದ್ದು! ದುಡ್ಡಿಟ್ಟವರಲ್ಲಿ ಈ ಸಲವೂ ಬಡಬಗ್ಗರೂ, ಗಣ್ಯರೂ, ಸಾಮಾನ್ಯರೂ ಎಲ್ಲರೂ ಸೇರಿದ್ದರು. ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಹೀಗೇಕಾಯ್ತು?

ದುರಾಸೆಯೆನ್ನುವುದು ಮನುಷ್ಯನ ಸ್ವಭಾವಗುಣ. ಎಲ್ಲರಲ್ಲೂ ಅದು ತಕ್ಕ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಈಗ ಕಾಣಿಸಿಲ್ಲವೆಂದರೆ ಒಂದು ವರ್ಷವಾದ ಮೇಲೆ ಕಾಣಿಸಬಹುದು ಈ ಚಟ. ಇದು ಹೋಗುವವರೆಗೂ ಶ್ರೀನಿವಾಸ ಶಾಸ್ತ್ರಿಯಂಥ ಆಷಾಢಭೂತಿಗಳು ಜನರನ್ನು ಮೋಸಗೊಳಿಸುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾರೆ.

ಸರಿ, ಸಾಲದಿಂದ ಬಡ್ಡಿಯಾಸೆಗೆ ಬಂದದ್ದಾಯ್ತು. ಮತ್ತೆ ಸಾಲಕ್ಕೆ. ಸಾಲ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಏಕೆ ಬೇಕಿರುತ್ತದೆ ಎಂದು ನೋಡಬೇಕು. ನಾನು ನೋಡಿದ ಹಾಗೆ ಮದುವೆ, ಹೊಸಮನೆ ಖರ್ಚು, ವಾಹನಖರೀದಿ ಇತ್ಯಾದಿಗಳೇ ಕಾರಣ. ಈಗ ಸಾಲ ಪಡೆಯುವ ಮುಂಚೆ ಇವರ ಅವಸ್ಥೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಸುಮಾರಾಗಿಯೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಸಾಲ ಪಡೆಯುವವರಲ್ಲಿ ಹೊಟ್ಟೆ-ಬಟ್ಟೆಗೆ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಮೋಸವಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಒಂದು ಹಂತಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗ ಮನುಷ್ಯರು ಮೇಲೆ ನೋಡಲು ಆರಂಭಿಸುತ್ತಾರೆ. ಈ ಕೀರ್ತಿಯ ಆಸೆ, ನಮ್ಮ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನವರಿಗಿಂತ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬಾಳಬೇಕೆನ್ನುವಾಸೆ - ಈ ಆಸೆಯೇ ಎಲ್ಲ ದುಃಖಗಳಿಗೂ ಮೂಲವೆಂದೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಆಸೆ, ನನ್ನ ಪ್ರಕಾರ, ತಪ್ಪಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅದರ ಹಿಂದೆ ಬುದ್ಧಿಯ ಕೆಲಸ ಹೆಚ್ಚಿನದಾಗಿರಬೇಕು. ಉದಾಹರಣೆಗೆ : ನನಗೂ ಫೆರಾರಿ ಕಾರ್ ಕೊಳ್ಳಲು ಇಷ್ಟ. ಆದರೆ ಅದನ್ನು ಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಲ ಮಾಡಲೇನು ಹೊರಟಿಲ್ಲವಲ್ಲ? ನಮ್ಮ ಇತಿಮಿತಿಗಳೇನು ಎಂಬ ತಿಳಿವಳಿಕೆ ಬೇಕು. (ಇರಲಿ - ಉಪದೇಶ ಮಾಡಲು ನಾನು ಯೋಗ್ಯನಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿಯೇ ಈ ರೀತಿಯ ಯೋಚನಾಸರಣಿಯನ್ನು ಕತ್ತರಿಸುತ್ತೇನೆ).

ಈ ಆಸೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದೆನಲ್ಲ, ಅದೇ ಅನರ್ಥಗಳೆಲ್ಲಕ್ಕೂ ಕಾರಣವೆಂದು ತೋರುತ್ತದೆ. ಭಗವಾನ್ ಬುದ್ದನೂ ಈ ಮಾತನ್ನು ಅನುಮೋದಿಸುತ್ತಾನೆ ಅನ್ನುವುದರಲ್ಲಿ ಅನುಮಾನವೇ ಇಲ್ಲ! ನಮ್ಮನ್ನು ಹೇಗೆ ಈ ಆಸೆ ಆಟವಾಡಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ನೋಡಿದಾಗ ನಾವೆಷ್ಟು ಆಸೆಯ ಗುಲಾಮರು ಎಂದು ಕಾಣುತ್ತದೆ.

ನಮ್ಮ ಧರ್ಮದಲ್ಲಿ ಅರ್ಥಕಾಮಗಳಿಗೆ ಪುರುಷಾರ್ಥದ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ನೀಡಲಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಧರ್ಮಮೋಕ್ಷಗಳೆಂಬ ಎರಡು ಸೀಮಾರೇಖೆಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಹರಿಯತಕ್ಕಂಥ ನದಿಗಳಿವು ಎನ್ನುವುದು ಹಿರಿಯರ ಮಾತು. ಆಸೆಯನ್ನು ಮಿತಿಗೊಳಿಸುವುದನ್ನು ನಮ್ಮ ಗ್ರಂಥಗಳಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ಹೊಗಳಿದ್ದಾರೆ! ಆದರೆ ಇಂದಿನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ನೋಡಿದಾಗ ಆಚರಣೆಗೂ ಗ್ರಂಥಕ್ಕೂ ಏನೇನೂ ಸಂಬಂಧವಿಲ್ಲವೆನ್ನುವುದು ಸ್ಪಷ್ಟ. ಹೇಳಿಲ್ಲವೇ - "ಪುರಾಣ ಓದುವುದಕ್ಕೆ ಬದನೇಕಾಯಿ ತಿನ್ನುವುದಕ್ಕೆ" ಎಂದು!

ಆಟೋ ... ಚಿತ್ರದ ನಂತರ ಟಿ.ವಿ.ಯಲ್ಲಿ "ಸ್ವಲ್ಪ adjust ಮಾಡ್ಕೊಳ್ಳಿ" ಚಿತ್ರ ನೋಡಿದೆ. ಇಲ್ಲಿಯೂ ದುರಾಸೆಯಿಂದ ಸಾಲ ಸ್ವೀಕರಿಸಿ ವಾಪಸ್ ಕೊಡಲು ಆಗದೇ ಪಡುವ ಪಾಡು ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಆತ್ಮಹತ್ಯೆಯವರೆಗೂ ಚಿತ್ರದ ಪಾತ್ರವೊಂದು ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಈ ರೀತಿಯ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ಜನರು ಎಚ್ಚೆತ್ತುಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. "ಆಟೋ " ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಪಾತ್ರವೊಂದರ ಬಾಯಲ್ಲಿ ಕೂಡ "ಗಂಜಿ ಕುಡಿದಾದರೂ ಜೀವನ ಮಾಡಬಹುದು. ಸಾಲ ಮಾತ್ರ ತೊಗೋಬಾರದು" ಎಂಬಂತೆ ಮಾತು ಬರುತ್ತದೆ. ಕೇಳದೇ ಇರುವುದು ಕಷ್ಟ.

ಆದರೆ ಸಾಲ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಒಂದು ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸದ ಸಂಕೇತ ಕೂಡ. ಓದಲು ಒಬ್ಬ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಸಾಲ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಾಗ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಓದಿ ದುಡ್ಡು ಸಂಪಾದನೆ ಮಾಡಿ ತೀರಿಸಿಯೇ ತೀರಿಸುತ್ತೇನೆ ಎಂಬ ಛಲವಿರಬೇಕು, ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸವಿರಬೇಕು. ಸಿನೆಮಾ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ "ಗಂಜಿ ಕುಡಿಯುವ" ಡೈಲಾಗ್ ಇಲ್ಲಿ ಒಪ್ಪುವುದಿಲ್ಲ. ಇದನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ ಉತ್ತರ ಸುಲಭ: ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ನೋಡಿಕೊಂಡು ಮುಂದುವರೆಯಬೇಕು, ಎಲ್ಲ ಹಂತಗಳಲ್ಲೂ ಜಾಗರೂಕನಾಗಿರಬೇಕು. ಹೇಳಲು ಸುಲಭ, ಆದರೆ ಮೈ ಮರೆಯುವುದೂ ಅಷ್ಟೇ ಸುಲಭ! ಈಗ ನಾನು ಬ್ಲಾಗಿಸುತ್ತಾ ಮೈಮರೆತಿರುವೆನಲ್ಲಾ ಹಾಗೆ!

ಮುಂದೆ ಏನಾದರೊಂದು ವಿಷಯ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಚುಚ್ಚುವವರೆಗೆ....

ಸರ್ವೇ ಜನಾಃ ಸುಖಿನೋ ಭವಂತು

Devudu the sthitaprajna

I read an anecdote pertaining to a great man, Sri Devudu Narasimha Shastry, on my way to work today. One such moment in the day will really make your day. Though it was not a feel good story, it drove home the essential nature of human life and how one must conduct oneself in difficult situations.

Late Sri Narasimha Shastry is well known in Kannada literary circles. His "maha.." trilogy of novels (about Nahusha, Vishwamitra and Yajnavalkya) is just awe-inspiring. His other novels like Mayura are still popular. He was also a short story writer. He had a strong background in mImAMsa and Vedanta and great command over Kannada and Samskrita languages. All these make their presence clearly felt in his works. His wisdom reaches his readers through his noble characters. He has also translated the Yoga vAsiShTha into Kannada (a book that I really would like to read) - but that seems to be out of print for now.

Certain situations in his novels depict the mental state and experiences of the meditator (e.g Vishwamitra). Only a person that had had such an experience would be able to write as authoritatively and as vividly as Sri Shastry. It seems from his works that Sri Shastry was an adept in several Vedic upAsanAs. The incident I read this morning also shows that Sri Shastry had not only the intellectual understanding of these great works but had managed to live a life entirely based on those principles.

A crude gist of the anecdote follows (for a better read look at Sri. TV Venkatachala Shastry's udAracharitaru udAttaprasaMgagaLu - a wonderful book I mentioned in my yesterday's Kannada blog as well or better still - read Sri. Narasimha Shastry's biography).

Sri. Devudu and his wife had been invited to Udupi for a lecture on the BhagavadgItA. They took along a friend, Sri Krishna Shastry, with them. Just before the lecture, Sri Devudu received a telegram. He then requested the organizers for urgent transport to Kadur after the lecture. When asked about the contents of the telegram, Sri Devudu mentioned that it was about a publication and that his publishers wanted him in Bangalore as soon as possible.

The lecture began and was delivered most eloquently by Sri Devudu. His wife was also impressed. She felt that that particular lecture was the best he had delivered on the subject. After the lecture, all of them went to Bangalore and Sri Devudu then broke the real news to Sri Krishna Shastry. It turned out that Sri Devudu's eldest son had passed away all of a sudden and that news had been conveyed in the telegram. Sri Krishna Shastry was horrified at the news. This man seemed to be telling this news with this calm air about him and this was the kind of news that could break anybody's mind. Sri Krishna Shastry then asked Sri Devudu how he was able to deliver that phenomenal lecture knowing well that his son was no more.

Sri Devudu replied that he had given himself the gItopadesha. He had reflected upon "sarvadharmAn parityajya mAmekaM sharaNaM vraja" and other shlokas which the gItA is a treasure-trove of. He had also reflected upon how a sthitaprajna (a man of equaninmity) would conduct himself. He just did those as expounded by BhagavAn in the gItA. If Sri Devudu had mentioned the real reason to the organizers, it would have spoilt the efforts of all of the organizers. He decided to go ahead with the lecture

Sri Devudu then got Sri Krishna Shastry to inform his wife of the bad news. The mother of the deceased son fainted on hearing that and became inconsolable. The parents could not be even present for their son's last rites!

A man of such equanimity as glorified in the gItA was in our midst in flesh and blood! I feel honoured for living in the same city as such a great soul.

I hope none of us get to experience situations like these. But I am sure that it must be after looking at such great men that the following subhAShitas were composed.

vajrAdapi kaThorANi mRudUni kusumAdapi
lokottarANAm chetAMsi ko hi vijnAtumarhati

(The minds of great souls can be softer than flowers and harder than diamonds. Who can indeed fathom those great souls?)

saMpatsu mahatAM chittaM bhavatyutpala komalam
Apatsu cha mahAshailashilAsaMghAtakarkasham (bhartRhari's nItishataka)

(In times of happiness, the minds of the great are as soft as flowers. But in times of distress, they can be as hard as the boulders of a great mountain)

The hardness of minds in times of distress is similar to what Arjuna had when he had to kill even his grandfather BhIShma. It is similar to Lord Krishna's state of mind when his Yadava kinsmen were killing themselves in a spate of unfortunate violence. For softness of minds, we can think of Lord Krishna's grace when He decided to accept Vidura's hospitality and that of Lord Rama when He accepted Shabari's.

Some comment on the net has interpreted the latter shloka in the above pair as not so felicitous. I feel that his interpretation is not in order.

We must be thankful for the inspiring presence of such great people as Sri Devudu and such great works as the nItishatakaM in our midst, even if it is just in our minds.

sarve janAH sukhino bhavantu

ವಿಶ್ವೇಶ್ವರಯ್ಯನವರನ್ನು ಕುರಿತ ಲೇಖನ

Memories of a scientist - Deccan Herald - Internet Edition

ಇಲ್ಲಿ ಬ್ಲಾಗಿಸಿ ಬಹಳ ದಿನಗಳೇ ಕಳೆದಿದ್ದವು. ಇಂದು ಪತ್ರಿಕೆ ಓದುವಾಗ ವಿಶ್ವೇಶ್ವರಯ್ಯನವರ ಜನ್ಮದಿನ ಇಂದು ಎಂದು ತಿಳಿದು ಬಂದಿತು. ಮೇಲಿನ ಲಿಂಕ್ ಒಳ್ಳೆಯ ಲೇಖನವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಈಚೆಗೆ ಡಾ ಟಿ.ವಿ.ವೆಂಕಟಾಚಲ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳ "ಉದಾರಚರಿತರು ಉದಾತ್ತಪ್ರಸಂಗಗಳು" ಎಂಬ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ನೋಡಿದೆ. ಈ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಸರ್. ಎಮ್. ವಿಯವರನ್ನು ಕುರಿತು ಐದಾರಾದರೂ ಪ್ರಸಂಗಗಳಿರಬೇಕು.

ವಿಶ್ವೇಶ್ವರಯ್ಯನವರ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ಇಂದಿಗೂ ಕನ್ನಡಿಗರಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯರಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚರಿ ಗೌರವಗಳನ್ನು ಮೂಡಿಸುವಂಥದ್ದು. ಈಗಿನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸಿದಾಗ ಇಂಥವರು ನಮ್ಮೊಡನಿದ್ದರೆ ಎಂಬ ಅನುಮಾನ ಮೂಡುತ್ತದೆ. ಇವರ ಬೀದಿದೀಪದ ಕೆಳಗಿನ ಅಧ್ಯಯನ. ಇಂಜಿನಿಯರ್ ಪದವಿ ಗಳಿಕೆ. ದಿವಾನರಾದದ್ದು. ದಿವಾನರಾಗಿ ನಮ್ಮ ನಾಡಿಗೆ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸಿದ್ದು. ಇವರ ನಿಷ್ಠುರರೆನ್ನುವಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿನ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆ. ಆದರೆ ಇದರ ಜೊತೆಗಿದ್ದ ದೇಶಪ್ರೇಮ. ವಿಶ್ವೇಶ್ವರಯ್ಯ ಎಂಬ ಹೆಸರು ಮನದಲ್ಲಿ ಮೂಡಿದಾಗ ಈ ವಿಚಾರಗಳು ಹಾಗೇ ಹಾದುಹೋಗುತ್ತವೆ.

"ಉದಾರಚರಿತರು ..." ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪ್ರಸಂಗ ವಿಶ್ವೇಶ್ವರಯ್ಯನವರ ದೇಶಬಾಂಧವರೆಡೆ ಇದ್ದ ಅಭಿಮಾನವನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತದೆ. ನವರಾತ್ರಿಯ ಸಂದರ್ಭದ ಐರೋಪ್ಯ ದರ್ಬಾರಿನ ಮಹೋತ್ಸವದಲ್ಲಿ ಐರೋಪ್ಯರು ಆಹ್ವಾನಿತರಿದ್ದರು. ಇವರೊಡನೆ ನಮ್ಮ ನಾಡಿನವರೂ ದರ್ಬಾರಿನಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳಬೇಕಿತ್ತು. ಐರೋಪ್ಯರಿಗೋಸ್ಕರ ಮಾತ್ರ ಇನ್ನೂರು ಪೀಠೋಪಕರಣಗಳನ್ನು ತರಿಸುವ ತೀರ್ಮಾನವಾಗಿತ್ತು. ಹಾಗೆ ನೋಡಿದಾಗ ನಮ್ಮ ದೇಶದವರೆಲ್ಲರೂ ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು, ಐರೋಪ್ಯರು ಮಾತ್ರ ಕುರ್ಚಿಗಳ ಮೇಲೆ ಕೂರುವಂಥ ಸಂದರ್ಭವೇರ್ಪಟ್ಟಿತ್ತು. ವಿಶೇಷವೇನೆಂದರೆ ಐರೋಪ್ಯ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ತಾವು ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೆ ತಮ್ಮ ಕುಟುಂಬದವರನ್ನು ತಮ್ಮ ಸೇವಕರನ್ನೂ ಕರೆತರುತ್ತಿದ್ದರು. ಇವರೆಲ್ಲರೂ ಅವರ ತೊಗಲಿನ ಬಣ್ಣದ ದೆಸೆಯಿಂದ ಮೇಲೆ ಕೂರಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಇದು ಎಂಥಾ ಆಭಾಸವನ್ನು ಮಾಡಬಹುದೆಂದು ಮನಗಂಡ ಅಂದಿನ ದಿವಾನರಾಗಿದ್ದ ವಿಶ್ವೇಶ್ವರಯ್ಯನವರು ಮಹಾರಾಜರಾದ ನಾಲ್ವಡಿ ಕೃಷ್ಣರಾಜ ಒಡೆಯರ ಜೊತೆ ಇದರ ಬಗೆಗಿನ ಮಾತೆತ್ತಿದರು. ಮಹಾರಾಜರು ಇದು ಹಿಂದಿನಿಂದ ನಡೆದು ಬಂದ ರೀತಿಯೆಂದು ಏನೂ ಮಾಡಲಾರದೇ ಹೋದರು. ದರ್ಬಾರಿನ ದಿನ ನೋಡಿದಾಗ ಅಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ಇನ್ನೂರಲ್ಲ - ಸಾವಿರಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಕುರ್ಚಿಗಳನ್ನು ಹಾಕಲಾಗಿತ್ತು. ಇದರಿಂದ ಎಲ್ಲ ಸಭಿಕರೂ ಸಮಾನರಾಗಿ ಕುಳಿತು ದರ್ಬಾರಿನಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳಬಹುದಿತ್ತು. ಆಗಬಹುದಾಗಿದ್ದಂಥ ಆಭಾಸ ತಪ್ಪಿತು. ಮಹಾರಾಜರಿಗೆ ಸಂತೋಷವಾಗಿ ತಮ್ಮ ದಿವಾನರಿಗೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಬಹುಮಾನ ನೀಡಿದರೆಂದು ಕಥೆ.

ಈ ಕಥೆ ವಿಶ್ವೇಶ್ವರಯ್ಯನವರ ಅಭಿಮಾನ ಮತ್ತು ಕಾರ್ಯದಕ್ಷತೆಗಳನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತದೆ. ಇವರು ಕಟ್ಟಿಸಿದ ಕೃಷ್ಣರಾಜಸಾಗರ ಇಂದಿಗೂ ಕೋಟಿಕೋಟಿ ಜನರಿಗೆ ಆಧಾರವಾಗಿದೆ. ಇವರು ದಿವಾನಪದವಿಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಕೊಟ್ಟ ಕಥೆಯನ್ನು ಇದೇ ಪುಸ್ತಕ ನಿರೂಪಿಸುತ್ತದೆ. ಹಿಂದುಳಿದ ವರ್ಗದ ಜನರಿಗೆ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಮೀಸಲಾತಿ ನೀಡಬೇಕೆಂಬ ವಿಚಾರದ ಕಮ್ಮಟ ಮದ್ರಾಸಿನಲ್ಲಿ ಏರ್ಪಾಡಾಗಿತ್ತು. ಈ ಕಮ್ಮಟಕ್ಕೆ ದಿವಾನರಿಗೆ ಆಹ್ವಾನ ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ಮಹಾರಾಜರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಬಂದಿತ್ತು. ಮಹಾರಾಜರು ಕರೆದರೂ ಆಹ್ವಾನವಿಲ್ಲವೆಂದು ದಿವಾನರು ಹೋಗಲಿಲ್ಲ. ತಮ್ಮ ದಿವಾನರನ್ನು ವಿಚಾರಿಸದೆ ಉದ್ಯೋಗದಲ್ಲಿ ಹಿಂದುಳಿದ ಜಾತಿಯ ಜನರಿಗೆ ಮೀಸಲಾತಿಯ ಘೋಷಣೆಯನ್ನೂ ಮಹಾರಾಜರು ಹೊರಡಿಸಿದರೆಂದು ಕಾಣುತ್ತದೆ. ರಾಜ್ಯದ ದಿವಾನರಾಗಿದ್ದರೂ ತಮ್ಮನ್ನು ಇಂಥ ಮುಖ್ಯ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸದೆ ಇದ್ದುದರಿಂದ ವಿಶ್ವೇಶ್ವರಯ್ಯನವರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಸ್ಥಾನದ ಬಗ್ಗೆ ಅಸಮಾಧಾನವಾಯಿತೆಂದು ಕಾಣುತ್ತದೆ. ತಾವೇ ದಿವಾನ ಹುದ್ದೆಗೆ ರಾಜೀನಾಮೆ ನೀಡಿದರು. ಮಹಾರಾಜರೇ ಮೊದಲಾಗಿ ಹಲವರು ಕೇಳಿಕೊಂಡರೂ ವಿಶ್ವೇಶ್ವರಯ್ಯನವರು ತಮ್ಮ ತೀರ್ಮಾನವನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಲಿಲ್ಲ. ಕೆಲಸದ ಕಡೆಯ ದಿನ ಕಛೇರಿಯ ಕಾರಿನಲ್ಲಿ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಟು ಮರಳುವಾಗ ತಮ್ಮದೇ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಮನೆಗೆ ಬಂದರು.

ಈ ರೀತಿ ಅಗ್ನಿಸದೃಶವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವುಳ್ಳವರು ಸರ್. ಎಂ. ವಿಯವರು. ಇವರಿಗೆ ಸಂದ ಭಾರತರತ್ನದಿಂದ ಆ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗೇ ಗೌರವಬಂದಿತೆಂದರೆ ಅತಿಶಯೋಕ್ತಿಯೇನಾಗಲಾರದು. ಇಂಥವರ ಸ್ಮರಣೆ ನಮ್ಮ ಜೀವನಗಳಿಗೂ ಸ್ಫೂರ್ತಿ ಸಿಗುತ್ತದೆ.